در سال ۵۷ دامنة اعتراضات علیه حکومت شاه بعد از ۱۵ سال دوباره بالا گرفت (بعد از تبعید امام خمینی رحمت‌الله علیه در سال ۱۳۴۳)، مردم به خیابان‌ها می‌آمدند، شعار می‌دادند، علناً مرگ بر شاه می‌گفتند، نوار و اعلامیه پخش ...

آیا ما ایرانیان بی‌خیال شده‌ایم؟ یادتان نرود هیچ‌وقت به نوه و نتیجه هامان نگوییم که در دوران ما جنگی بین ایران و عراق شد، و عراقیان به کشور ما تجاوز کردند و خیلی از هم‌وطنان ما را شهید کردند و ...

یکی از مهم‌ترین عوامل موفقیت حرکت انقلابی ۵۷ را می‌توانیم مسئولیت‌پذیری (تکلیف‌گرایی) بدانیم. نباید فراموش کنیم که حرکت انقلابی در بهمن سال ۵۷ اولین مرحله از انقلاب اسلامی بوده است و ما مراحل دیگری را همچون دولت اسلامی، جامعه اسلامی و تمدن اسلامی پیش رو داریم که برای رسیدن به آن مراحل باید به مسئولیت‌پذیری (تکلیف‌گرایی) توجه کنیم.

دوران امامت امام حسین (ع) و به ویژه واقعه عاشورا به اندازه‌ای باعظمت و ذوابعاد هست که بتوان در هر یک از جوانب آن کتاب‌ها نوشت و بحث‌ها کرد، یکی از جنبه‌های مهم این واقعه، جلوه‌های تربیتی آن است که بسیار مایه‌ی درس گرفتن و عبرت گیری است. یعنی اگر ما بخواهیم این وقایع را مورد مداقّه قرار دهیم، از آن می‌شود صدها عنوان و سرفصل به دست آورد که هرکدام برای یک امّت، برای یک تاریخ و یک کشور، برای تربیت خود و اداره‌ی جامعه و قرب به خدا، درس است.

موضوعی که در فرهنگ و جامعه مذهبی بسیار تاثیر گذار است و به نحوی بلندگوی این قشر از جامعه است را عمدتا هیئت‌های مذهبی می‌دانند که اگر در خود اینها هم تطوری داشته باشیم، خواهیم یافت که گونه‌های متفاوتی دارد و سبک‌ها و مدل‌های مختلفی از زندگی مذهبی را نشان داده و به نحوی گسترش می‌دهند. گاهی حتی رنگ و بوی مذهب و اهدافی که پیشوایان دین دنبال آن بوده‌اند در آن کم می‌شود.